Aart van Zoest

Toen we in het bosmuseum van Holten rondliepen, in de zomer van 2004, kon Esther, vier jaar oud, haar opa tot opperste verbazing brengen door een tentoongestelde vogel aan te wijzen zeggende 'Een bijeneter!'.

Hij is, in deze winterdagen, wat onregelmatig met zijn ochtendzang, de merel in de tuin. Echt zingen kan ik het ook niet noemen. Het is meer een brr-geluid van iemand die het nog maar koud vindt bij het ontwaken. Misschien schrikt hij van een passerende poes, dat zou kunnen. Ik neig ertoe om te veronderstellen dat hij lucht geeft aan ongenoegen over de noodzaak om de dag te beginnen.

Als de merel zich niet vroeg genoeg laat horen, doet de meerkoet het wel aan de andere kant van het huis, waar de gracht is. Hij stoot een doordringend 'ping' uit, alsof hij een tik geeft op een te scherp afgestelde triangel. 'Het zijn krengen', zegt Paul Wallenburg, erkend vogelobservator aan de Vecht, over de meerkoeten. Terecht, want ze kunnen behoorlijk venijnig zijn, onder elkaar en met anderen.

Om te paren en te baren leggen de pinguïns een waggeltocht af van zo'n honderd kilometer landinwaarts. Daar verzamelen zich honderden soortgenoten, die hetzelfde willen. Als de partner gevonden is, het ei gelegd en uitgebroed, dan komt het moment dat de dappere piguïnmevrouw, na maanden vasten, zich nodig moet gaan voeden in de zee.

In het voortuintje aan de straatkant bloeit nu de passiebloem. Dat wil zeggen: er staat daar een plant die zijn pracht aan bloemen laat zien. Ik kan niet zeggen hoeveel. Tien? Twintig? Sommigen moeten nog open gaan. Anderen waren al open maar gaan dicht als ze het buiten te koud vinden. En anderen spreiden hun wonder in volle glorie uit voor bewoners en passanten. Rondom is hun onmiddellijke Umwelt van stengels, bladen en haarfijne pijpekrulletjes, die verlangend reiken naar mogelijkheden tot omstrengeling. Tussen deze overdaad bouwen dikke spinnedames hun webben, nu de herfst, ook officieel, gekomen is.

Beeldschoon, de helleborus. Ik heb er eventjes van kunnen genieten. Liefdevolle hand had er een paar in een klein vaasje op op mijn bureau neergezet. Twee dagen later verlept. Weer twee dagen later aan het verschrompelen. En kort daarna: te treurig om aan te zien. Schoonheid is kwetsbaar, ik wist het, maar dit verval was een al te onterende defloratie. Te snel en te fel. Dat komt nog bij de ontluisterende naam in het Nederlands: stinkend nieskruid.

In de Nederlandse media woedt een virus. De mening. Ik bedoel: alleen de mening lijkt nog interessant te zijn. Iedereen kletst er op los om te laten weten wat hij ervan vindt. Talk shows legio. Ze hangen aan elkaar van opinies. Er is nu zelfs een blad dat zichzelf Opinio heeft genoemd.

Ik gruw. Andermans meningen interesseren mij van matig tot allerminst.

Nu staat hij vreedzaam op mijn bureau, in een bijpassend donkerblauw mini-vaasje, ontroerend van schoonheid. Delphinium, die in goed Nederlands ridderspoor heet. Liefhebbende handen hebben hem daar geplaatst. Wie dat overkomt mag niet klagen.

Ik liep met Barney Agerbeek te wandelen van fort Asperen naar Acquoy en met een boog terug naar Leerdam. Beleefde ik verrassing na verrassing.

We kwamen te spreken over het nieuwe dekbed en dat het in het Frans 'édredon' heet. De vraag doemde op waar dat woord vandaan kwam. Als parmantige allesweter kwam ik aan met een etymologie: dat had te maken met de aanlevering van het dons door de eidereend.