Aart van Zoest

Dat vogeltjes katholiek zijn, het is door Gerard Reve gezegd. Ik geloof wel dat hij gelijk heeft.

Dat geloof is versterkt toen ik onlangs over Radio Vier de pianomuziek hoorde die Franz Liszt heeft gecomponeerd om weer te geven hoe St.Franciscus in Assisi preekte voor de vogels.

De film overlaadt ons met verbazingwekkende informatie over die bewoners van de Zuidpool. 'La marche de l'empereur' noem ik hem, want ik heb hem voor het eerst in Parijs gezien. Daarna nog een tweede keer in Amsterdam. Toen met tekst in het Nederlands.

Gisteren was, 22 januari 2006, was mijn kleindochter Myrthe jarig. Acht jaar werd ze. Ik kon er niet bij zijn. Griep. Niet erg, want er was ander bezoek en de feestelijkheden worden zonder enige scrupule over diverse dagen uitgesmeerd. Het kinderpartijtje, bijvoorbeeld, moet nog vijf dagen wachten. Opa komt wel opdagen wanneer de griep over is.

Wat ik als cadeau ga meebrengen? Dat is niet zo moeilijk in deze levensperiode van Myrthe. Een boek over een schildpad. Haar voorkeursdier, dezer dagen. Ze kan schildpadden erg mooi tekenen. Ik hoef maar op de kastdeur in mijn kamer te kijken om deze waarheid bevestigd te zien. Doe ik elke dag even.

Toen we in het bosmuseum van Holten rondliepen, in de zomer van 2004, kon Esther, vier jaar oud, haar opa tot opperste verbazing brengen door een tentoongestelde vogel aan te wijzen zeggende 'Een bijeneter!'.

In het voortuintje aan de straatkant bloeit nu de passiebloem. Dat wil zeggen: er staat daar een plant die zijn pracht aan bloemen laat zien. Ik kan niet zeggen hoeveel. Tien? Twintig? Sommigen moeten nog open gaan. Anderen waren al open maar gaan dicht als ze het buiten te koud vinden. En anderen spreiden hun wonder in volle glorie uit voor bewoners en passanten. Rondom is hun onmiddellijke Umwelt van stengels, bladen en haarfijne pijpekrulletjes, die verlangend reiken naar mogelijkheden tot omstrengeling. Tussen deze overdaad bouwen dikke spinnedames hun webben, nu de herfst, ook officieel, gekomen is.

Beeldschoon, de helleborus. Ik heb er eventjes van kunnen genieten. Liefdevolle hand had er een paar in een klein vaasje op op mijn bureau neergezet. Twee dagen later verlept. Weer twee dagen later aan het verschrompelen. En kort daarna: te treurig om aan te zien. Schoonheid is kwetsbaar, ik wist het, maar dit verval was een al te onterende defloratie. Te snel en te fel. Dat komt nog bij de ontluisterende naam in het Nederlands: stinkend nieskruid.

In de Nederlandse media woedt een virus. De mening. Ik bedoel: alleen de mening lijkt nog interessant te zijn. Iedereen kletst er op los om te laten weten wat hij ervan vindt. Talk shows legio. Ze hangen aan elkaar van opinies. Er is nu zelfs een blad dat zichzelf Opinio heeft genoemd.

Ik gruw. Andermans meningen interesseren mij van matig tot allerminst.

Nu staat hij vreedzaam op mijn bureau, in een bijpassend donkerblauw mini-vaasje, ontroerend van schoonheid. Delphinium, die in goed Nederlands ridderspoor heet. Liefhebbende handen hebben hem daar geplaatst. Wie dat overkomt mag niet klagen.

Ik liep met Barney Agerbeek te wandelen van fort Asperen naar Acquoy en met een boog terug naar Leerdam. Beleefde ik verrassing na verrassing.

We kwamen te spreken over het nieuwe dekbed en dat het in het Frans 'édredon' heet. De vraag doemde op waar dat woord vandaan kwam. Als parmantige allesweter kwam ik aan met een etymologie: dat had te maken met de aanlevering van het dons door de eidereend.